Een dag uit het leven van… een parketman
Het is woensdagochtend en zoals altijd verspreidt de koffielucht zich alweer vroeg door ’t huis. Om half 7 zit ik met koffie, m’n notitieblok en agenda aan de keukentafel. Als je een voorliefde voor overzicht hebt, grijp je wat je voorraad betreft eigenlijk nooit mis. Moet je wel wat voor doen, natuurlijk. Eerste werk langs de groothandel dus. Daarna een paar klantafspraken. Vandaag staat wederom volop in het teken van vloeren. Dat zal niemand verrassen. Toch kunnen sommige dagen wel heel verrassend verlopen…
Het is 8 uur als ik aanbel bij de familie Molema.
Na een hartelijke begroeting leg ik m’n mobiel en notitieblok op een tafeltje in de hal. Blijkt niet zo slim te zijn. Zwaar antiek! Na een krasjes inspectie (gelukkig niks te zien), lopen we door naar de nu lege woonkamer. Ik had de parketvloer zoals gebruikelijk van tevoren geïnspecteerd – geen verrassingen dus.
Na de koffiemachine uitleg vertrekt het echtpaar vrolijk voor een dagje winkelen. Ik sta vervolgens voor dat geavanceerde apparaat, wat heerlijke bakkies zou moeten produceren. Na een enkele onschuldige druk op een knop, begint het display vervaarlijk rood te knipperen. Ik zet ‘m snel uit. Dan maar geen koffie vandaag!
Houten vloer schuren in Onderdendam
Ik wil net beginnen met parket schuren als de telefoon gaat.
“Hallo Martin, met Ellen. Oh, er is iets verschrikkelijks gebeurt.” Bijna in tranen vervolgt ze. “Ik heb echt m’n best gedaan om Miky buiten de deur te houden, maar gisterenavond is ie in paniek zelfs de hele kamer doorgevlogen. Overal kattenpootjes in de lak!” Ik zie het al helemaal voor me. Met die toplaag komt het wel goed, voor dat beestje was het waarschijnlijk erger. We spreken af dat ik vanavond nog even langskom, want dat gaan we natuurlijk snel oplossen.
Ik heb nog niet opgehangen of de telefoon gaat weer. Vorige week heb ik een zachte vuren vloer gerenoveerd. De klant wilde graag een kersenkleur, maar alleen kleurolie gebruiken op zo’n krassen gevoelige houtsoort raad ik eigenlijk altijd af. Dus had ik ze eerst een klein stukje geoliede vloer laten beoordelen en zijn we daarna toch overgestapt op blanke lak. Het eindresultaat was prachtig strak!
Maar wat ik nu hoor, versta ik waarschijnlijk niet goed.
Iets met IKEA en kersenkleur laminaat eroverheen. “Begrijp ik nu goed dat je laminaat wilt leggen over een houten vloer waar ik net 3 dagen mee bezig ben geweest?” Het gaat zeker om een andere ruimte? Nee! Terwijl in m’n hoofd die kat van zonet nog op de lak rondspringt, maak ik een afspraak om volgende week laminaat te leggen… “Ik betaal alles hoor, geen zorgen!” klinkt het ter geruststelling.
Je maakt wat mee als parketman, bedenk ik me beduusd. Ik zou nu wel erg graag een sterke kop koffie lusten. Helaas… De rest van de dag schuurt en lakt ongestoord door. Af en toe check ik m’n mail en of ik geen gemiste oproepen heb. Wie weet, zijn er nog meer mensen met verrassend nieuws. Nou, kom maar op dan! Het lijkt er echter op dat het hierbij blijft. Dat mag ook wel, voor één dag!
Om 4 uur ’s middag moet ik in Zuidlaren zijn.
45 minuten rijden. Geen probleem. Normaal gesproken dan. Want ik kan het bijna niet geloven als ik even later voor dichte spoorbomen sta, terwijl er in de wijde omgeving geen trein te bekennen is. Als de minuten zich aaneenrijgen tot een kwartier, breekt het zweet me uit. Gelukkig kan ik m’n klant bellen en reageert ze vriendelijk, maar wat een stress!
Om half 5 krijg ik een grote kop koffie van een hoogbejaarde hulp in de huishouding. Ze vertelt hoe ze al 27 jaar met veel plezier van alles regelt voor de praktijk van Riet. Ik kijk naar beneden. Ja, de vloer van deze praktijkruimte heeft er duidelijk ook wat trouwe dienstjaren op zitten. (Wat smaakt die koffie trouwens ongelooflijk goed!) Dan vliegt de deur open en stormt Riet naar binnen:
“Is deze parketvloer nog wel te redden?!”
Na de inspectie heb ik daar alle vertrouwen in en valt m’n oog op de fraaie tuin. Voordat ik ’t weet, krijg ik een hele rondleiding. Het is niet alleen een ‘gewone’ tuin, maar ook een moes- en kruidentuin. Alles ziet er prachtig en goed verzorgd uit. Ze wijst naar een enorme bramenstruik en vraagt: “Lust je bramenjam?” Ik wel, ja.
Weer binnen plannen we de parket schuren afspraak in. “Wacht even, Martin. Voordat je weggaat…” Riet loopt de praktijkruimte uit om even later terug te keren met 2 potjes bramenjam. “Neem de lege potjes maar weer mee terug als je de vloer komt doen.”
Op weg naar huis rij ik eerst nog even langs Ellen.
Ze staat met Miky in haar armen in de voortuin, als ik aan kom rijden. We zijn het erover eens dat de kat waarschijnlijk het meest geschrokken is en moeten samen lachen om hoe de vloer er nu uit ziet. Het heeft wel wat, al die pootjesafdrukken van je geliefde huisdier. Toch gaan we daar morgen verandering in brengen. “Lukt dat al zo snel? Wat fijn!” Ellen en Miky zwaaien me uit. De werkdag zit erop.
Dat zal me een antwoord worden straks, als ze thuis vragen: “Hoe was je dag vandaag?”
